no rings, no glory

Sinds kort zijn op maandag mijn handen bloot, ontdaan van ringen en mijn horloge. Mijn nagels zijn nog nooit zo kort geweest en ik probeer mijn handen ook beter te verzorgen. Want op maandagen zijn mijn handen er om wat extra zorg te geven aan de allerkleinsten op onze wereldbol.

No rings, no glory.

Een stukje van mijn tijd voor de zorg. Omdat het zorgen in mij zit en ik de afgelopen jaren met mijn eigen ogen zag hoe hard de zorg handen tekort komt.

En toch… op andere weekdagen schuif ik die ringen niet zomaar om mijn vingers. Zonder hen, voel ik me soms een beetje bloot.

Toen ik trouwde hoefde ik geen ring, ook geen tattoo of een ander symbool dat onze eeuwige trouw moet symboliseren of mij daar regelmatig aan moet herinneren. Want ik had al een trouwring lang voor ik in dat bootje stapte.

Huh?

Ik hoor je voorhoofdsrimpels kraken tot hier. Hoe zit het nu? Ik heb een trouwring, en ook weer niet.

Met mijn allereerste loon (niet mijn volledige pré, laat ons duidelijke zijn) kocht ik op advies van mijn mama iets speciaals. Ik was al lang verliefd op een ontwerp uit de huwelijkscollectie van Nadine Wijnants. Dus trok ik naar haar winkel in Antwerpen met mijn ietwat ongewoon verzoek:

“Graag één trouwring, alsjeblieft. En daar mag u niet mijn mijn trouwdatum, maar mijn geboortedatum in graveren.”

Een ring, niet als belofte aan een ander, maar als belofte aan mezelf.

Trouw zijn aan mezelf. ❤️

En ja, die reminder kan ik af en toe wel gebruiken. Soms is trouw zijn aan jezelf het begin van alle andere vormen van liefde. 💫