zaaien zonder regels

Zaden voor het nieuwe moestuinjaar bestel je in de herfst. Toen leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Dus bestelde mijn vader, met ogen die groter waren dan zijn moestuin, een hele hoop zakjes zaad. Een tuin dwingt je nu eenmaal altijd om naar de toekomst te kijken.

Maar toen de lente kwam, viel er niets meer te zaaien.

Alles had zijn betekenis verloren.

De namen op de zakjes kon hij niet meer lezen. En hoewel een doorgewinterde tuinier als hij die eigenlijk niet nodig had — die hield de zaden van pompoen, tomaat en bietjes op het oog ook wel uit elkaar — betwijfel ik of hij nog wist hoe je uit zo’n minuscule zaadjes een plant kon laten groeien.

Dus drukte mijn moeder mij de hele voorraad zaden in mijn handen, samen met zijn tuinschriftje. Ik wist hoe het moest. En dus begon ik eraan: voorzichtig de zaadjes opkweken en later de oogst binnenhalen. In mijn monologen gaf ik bij elk bezoek een stand van zaken. Nu de derde lente achter de rug is, is de doos nog steeds niet leeg. Niet alles werd gezaaid.

Maar kiemkracht is niet eindeloos.

Dus strooide ik wat nog restte, alle zaden door elkaar, achteloos uit over een leeg bedje in de moestuin. Zonder rekening te houden met zaaitijd of afstand. Wild en vrij. Verbazingwekkend hoeveel kracht er nog bleek te zitten in die hoop oude zaden. En hoeveel er nog geoogst kon worden.

Misschien geldt dat ook voor de verhalen in je familie. Misschien denk je dat er te weinig overblijft om nog iets mee te doen. Dat de kiemkracht verdwenen is. Want ook verhalen, zelfs vergeten of half vertelde, kunnen opnieuw wortel schieten als je ze wat liefde geeft.

Niet alles hoeft gepland, geordend, doordacht. Soms zit de kracht in vertrouwen op wat nog komen zal.

👉 Wil je ontdekken hoe je de restjes van je familiegeschiedenis alsnog tot bloei kunt brengen?

Laat iets van je horen. Ik help je graag zoeken, zaaien, verzamelen en oogsten.