Het zit zo.

Het zit zo. Begin april gingen mijn lijf en mijn hoofd in alarmfase en schakelde ik mezelf uit. Om heel wat redenen besloot ik daarna om ontslag te nemen.

Het zit zo. Momenteel liggen de weken voor mij open, zonder verplichtingen en zonder plan. “Trap niet in de huishoudval,” adviseerde mijn huisdokter. Dus ligt ons huis er nog even slordig bij als zes weken geleden.

Het zit zo. Ik zoek de rode draad waar ik mij weer kan een vasthouden. Een draad die mij de weg kan wijzen uit een dolhof aan mogelijkheden, zoals de draad van Ariadne.

Het zit zo. Wat als de rode draad geen lijn is, maar een weefsel? Zit de keuze dan in het samenbrengen van alle sporen die ik al heb uitgezet?