Jaloers op Ophelia

Maandagochtend, kwart over tien. De vloot studenten die op zoek is naar een rustige studieplek is al naar binnen gezwermd en neergestreken op de voorziene plaatsen. Vanuit de kinderafdeling weerklinken de heldere stemmetjes van een klasje dat vers leesvoer komt inslaan. En de volwassenen die op dit uur de bibliotheek binnendruppelen, verspreiden zich in stilte over de verdiepingen.

Maar ik sluip de andere kant op: de trap af, om de young adult-afdeling binnen te glippen. Op een verdwaalde tiener na, onderuitgezakt achter de gameconsole, is de afdeling op dit moment van de dag uitgestorven. Ideaal. Ik ben er om - nog maar eens - een deel uit de reeks De Spiegelpassante te ontlenen. Voor mezelf, al heb ik thuis twee young adults rondlopen. De serie is een pareltje dat ik als tiener ongetwijfeld had verslonden, helaas was die toen nog niet geschreven. Maar ook als ‘old adult’ kan ik de boeken nog smaken.

Ophelia, het hoofdpersonnage, is mijn favoriet. Niet alleen omdat ze archivaris is - dat ook - maar omdat ze de gave heeft om voorwerpen te ‘lezen’. Wanner ze iets zonder handschoenen vastneemt, ‘leest’ ze met haar handen de geschiedenis ervan.

Een gave om jaloers op te zijn.

Want stel je voor: je hoeft enkel een theekopje van je oma vast te nemen, en haar verhalen komen spontaan tot leven. Hoe prachtig zou dat zijn?

Helaas beschik ik niet over die gave (en jij ook niet, gok ik). De voorwerpen zwijgen, hoe vaak ik ze ook rond laat gaan in mijn handen. Gelukkig lukt het af en toe wel om toch hun verhalen te ontfutselen, alleen vraagt dat wat meer inspanning. Wanneer jij en ik onze familieverhalen willen opsporen moeten we op een andere manier aan de slag. Praten, luisteren, noteren. Vragen stellen. Foto’s bekijken. Brieven herlezen. Want daar liggen de verhalen van onze erfstukken te slapen.