weggeplukt

Vakantie, dat is voor even wegtrekken naar een plek waar niets of niemand ons vertrouwd is. Het lijkt wel of we telkens weer oefenen om de mensen en de dingen los te laten. Hoe lang zal het deze keer duren voor alles wat we achterlieten ons weer inhaalt? Voor onze herinneringen broodkruimeltjesgewijs de weg terugvinden?

Langs het wandelpad achter het vakantiehuis heb ik braambessen gespot. Gewapend met een kom baan ik mij behoedzaam een weg tussen de prikkende takken. Ik proef al de coulis die straks op het vuur zal pruttelen voor bij het dessert deze avond.

Hoe vaak heb ik al bramen geplukt, vraag ik me ondertussen af.

Als kind trok ik na het avondeten met mijn vader op pad: lange broek en laarzen aan, een emmer bengelend aan het stuur van onze fiets. In de bermen van de zanderige dreven iets verderop groeiden de dikste en sappigste bramen. 🚲 🌾

We kropen onder prikkeldraad door om vanuit de weide tussen de koeien de sappigste exemplaren te kunnen plukken. Onze smalle, lange gestalten rekten we nog net iets verder uit om naar de bijna onbereikbare bessen te reiken. Onder het plukken stopte ik de grootste en zoetste in mijn mond, tot mijn tong donkerpaars kleurde.

En wanneer de zomerzon langzaam wegzonk, keerden we terug naar huis. Met schrammen op onze armen en zwalpend door de zware emmer aan het stuur.

Veel later plukte ik voor het laatst de rijpe bramen in de tuin van mijn schoonvader. Enkele dagen later bleven zijn kinderen verweesd achter. Ik maakte er zoete confituur van om hen te troosten. En omdat ik iets - ik weet nog steeds niet wat precies - nog wat langer wilde vasthouden.

Soms pluk je niet alleen bramen, maar ook herinneringen. ✨